اشعار

عـالم نـبـود، فـاطـمه اما حـضور داشت            قبل از شروع خلقت دنیا حضور داشت

در آن زمان که ظرف مکان و زمان نبود            روح بزرگ حضرت زهرا حضور داشت

خدا از عرش، نازل کرد، رودِ کوثر خود را            همینکه دید، کام تـشنۀ پـیغـمبر خود را

قیامت آمده؛ قبل از قیامِ صورِ اسرافیل            خدا رو کرده از آغازِ خلقت محشر خود را

بـه نـام نـور، به نـام مـطـهّـر زهــرا            برای عـرض ارادت به ساحـت دریا
نـشـسـته‌ام بـنـویـسـم به نـام مـادر، تا            خـدا مـرا بـنـویـسد بـه پـای نـام شما

امـروز عـالـمـى ز تـجـلّى منـوّر است            میلاد با سـعـادت زهـراى اطهـر است
مولود پـاکى آمـده از غـیب در شـهـود            کز او وجود عالم و آدم سـراسر است

وقتی قدم به خاک زدی خاک جان گرفت            آئیـنـه‌ای ز نـور تو هـفت آسمان گرفت

چشمت که باز شد به خدا جز خـدا ندید            هفت آسمان ز نور تو رنگین کمان گرفت

فصلِ قَد قامتِ عشق است و طبیعت سبز است            دامنِ بیرقِ افـراشـته قـامت سـبز است
ماه، چون مُهـر شده جـانب منـبر رفته            سورۀ شمـس، به مهـمـانی کـوثـر رفته

آمد به جهان او که وجودش همه جود است            در هر نَفَسَش نَبضِ همه بود ونبود است

طـفـلی بـگـذارد به زمـین پـا که محـمـد            مسرور بُوَد، کور، دوچشمان حسود است

کـویـریم و بی‌تاب بـاران زهـرا            فـقـیریم و محـتاج احـسان زهرا
بـگـویـیـد مـا را گـدایـان زهــرا            بخـوانـید یـکـتـا پـرسـتان زهـرا

از فـاطمه گفـتن همان خیرالعمل بود            مـیـلاد او امـروز نـه، روز ازل بـود

نور است او، در لازمان و لامکان است            هرجا که می‌بینیم هست و بی‌نشان است

باران شروع شد، همه جا را صدا گرفت            پس کوچه‌های قلب محـمّد صفا گرفت
نوری وزید در وسط کـوچه‌های شهر            عطری شبـیه سیب بهـشت خدا گرفت

در زمـیـن آسـمـان نمی‌گـنـجد            قـدرِ او در بـیـان نـمـی‌گـنـجـد

شـبِ مـیـلاد حـضـرتِ زهــرا            ذوقِ ما در لـسـان نـمی‌گـنجـد

چـلـه نـشـین صـدفـم، دُر شـدم            از نـفـحـات نــبـوی پُــر شــدم
بـنـدۀ دل تا که شـدم، حُـر شدم            روی لـبم نـشـسـته این زمزمه

وسع کـم داشـته را لطـف فـراوان باید            از عطش سوخته را رحمت باران باید
تا به اوج کـرم دست کـریـمان برسـیـم            سیـر در مـعـرفـت سـورۀ انـسـان بـاید

میوۀ جانِ رسالت نـورِ چـشمِ مصطفی            بانوی حوری سرشت و باغِ رضوانِ خدا

حاصلِ یک اربعین زهد و ریاضت فاطمه            سیبِ بستانِ بهشت و نـورِ جنّت فاطمه

تا به دنـیا آمدی دنیا دلیـلـش را شناخت            از خودش دنیا به دست آورد یک دنیا شناخت

چون تسلط داشت هی چرخید دورت روز و شب            گر تو را نشناخت دنیا، ماه از بالا شناخت

بگو به بلبل خوش خوان بخوان ترانه که دیگر            دمیده زهـرۀ زهـرا رسیـده یاس معـطر

به وصف او چه توان گفت زانکه لا یتناهی ست            که مدح او که نتوان کرد غیر خالق اکبر

خُـرَّم آنـروز که اقـبـال به ما یـار شود            این دل بی‌خبر از غـیب خـبردار شود

ای دل انگار زمان اَرنی گفـتن توست            لَـن تَـرانی نـگـذاریـم که تـکـرار شـود

ما همه هـستـیم قـربانیِّ زهـرا و عـلی            سـائـل الـطاف پـنـهـانیِّ زهـرا و عـلی

بارها و بارها داده است بر دل‌های ما            جان تازه مـدح طـوفـانیِّ زهرا و علی

شور برپا شده و عشق، به بار آمده است            باز هـم رایـحۀ فـصل بهـار آمده است

ماه، چون مُهر شده جانب منـبر رفـته            سورۀ شـمس، به مهمانیِ کـوثـر رفته

امروز روز عـید هـسـتی آفـرین است            عیدی که از هست آفرینش آفرین است

امـشـب به فـلـک آفـریـنـش نوح دادند            بـار دگـر بر جـسـم احـمـد روح دادنـد